Om te genieten van de rijke reis van het leven, weet ik al een tijdje dat ik mijn leven mag gaan vertragen. Mijn lichaam, mijn geest, mijn hele wezen. Weten dat ik mag vertragen is één ding. Weten hoe is iets heel anders…

Tijdens een wandeling, mediteer ik op de vlinders die langs me heen fladderen. Elke ademhaling vindt meer stilte, diepte en een gevoel van vrijheid. Zoals de hond verderop die treuzelend achter zijn baasje aanloopt. Hij heeft geen haast. Hij heeft geen agenda. Hij stopt om aan het ene grassprietje te snuffelen en dan aan het volgende. Elk met de intensiteit van de eerste alsof het elke keer een geheel nieuwe ervaring was.

Het doet me denken aan David Attenborough die, ongeacht het aantal landen dat hij heeft bezocht, het aantal dieren dat hij heeft waargenomen, altijd voelt, praat en uitdrukt, met unieke verwondering en passie voor elk moment waarop hij aanwezig is.

Een uitnodiging om even stil te staan.. wat zou ik mee kunnen nemen van dit moment? En in die fractie van een seconde wist ik dat ik een stilte had gevonden, een traagheid als geen ander. Dit was inderdaad het ontbrekende stukje waar ik naar op zoek was - een stap terug doen, ademen en een pauze nemen.

Ik geniet er van om aan het gras te snuffelen, zonder zorgen voor gisteren en zonder zorgen voor morgen, alleen deze heerlijke, groene, bedauwde grasspriet, voor mijn neus, hier, nu...

Snuffel je mee?

Namens team Bala,
een warme groet, Crescentia